โรคแพนิค (Panic disorder) เป็นภาวะทางจิตที่เกิดขึ้นจากการมีอาการที่เกี่ยวข้องกับความกังวลหรือความกลัวที่ไม่คาดคิด (panic attacks) อย่างไม่ควบคุมได้ โดยไม่มีสาเหตุทางสมองที่ชัดเจนที่ระบุได้ เป็นที่รู้จักในกลุ่มของภาวะวิตกกังวล (anxiety disorders) โรคแพนิคมักจะมีอาการเฉพาะ เช่น อาการหายใจหอบชัก ใจสั่นเต้นเร็วขึ้น หน้ามืด หรือความกังวลที่รุนแรง
ซึ่งส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นอยู่ในช่วงวัยทำงาน และมีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตประจำวันของผู้ป่วยได้ในบางกรณี การรักษาโรคแพนิคมักจะรวมถึงการใช้ยาต้านวิตกกังวลและการฝึกหายใจเพื่อช่วยลดอาการขณะที่เกิด panic attacks รวมทั้งการรับการปรึกษาจากนักจิตวิทยาหรือนักจิตวิทยาคลีนิกในบางกรณี
โรคแพนิค สามารถรักษาได้ด้วยหลายวิธี ซึ่งมักจะรวมการรักษาด้วยยาและการรักษาทางจิตใจดังนี้:
- ยาต้านวิตกกังวล (Anxiolytic medications): แพทย์อาจสั่งยาเพื่อช่วยควบคุมอาการวิตกกังวล ซึ่งอาจเป็นยารุ่นของเบนโซไซปีนหรือยารุ่นอื่นที่มีประสิทธิภาพในการควบคุมอาการแพนิคและวิตกกังวล
- การฝึกหายใจและการจัดการโรคแพนิค: การเรียนรู้เทคนิคการหายใจลึกและการสร้างความสงบใจสามารถช่วยลดความเครียดและอาการแพนิคได้ เทคนิคการรับรู้และการตอบสนองต่ออารมณ์ (Cognitive Behavioral Therapy) อาจช่วยให้ผู้ป่วยเรียนรู้วิธีการจัดการกับความเครียดและอาการแพนิค
- การจัดการแบบพึ่งตนเอง: การออกกำลังกายสม่ำเสมอ, การปฏิบัติสุขอนามัยที่ดี, การเรียนรู้เทคนิคการจัดการเวลาและการตั้งเป้าหมาย, การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่ไม่ดี, และการพัฒนาเทคนิคการรับมือกับความเครียดสามารถช่วยให้ลดอาการแพนิคได้
- การรักษาด้วยกลุ่ม: การรักษาแบบกลุ่มที่นำโดยนักจิตวิทยาหรือนักจิตวิทยาคลีนิกสามารถช่วยให้ผู้ป่วยได้รับการสนับสนุนจากผู้อื่นที่มีประสบการณ์ที่คล้ายคลึงกัน และสามารถแลกเปลี่ยนเทคนิคการจัดการกับโรคแพนิคได้
การรักษาโรคแพนิคมักจะเป็นการรักษาอย่างมีระยะเวลาและมีการติดตามอย่างใกล้ชิดจากนักจิตวิทยาหรือแพทย์ เพื่อปรับปรุงและควบคุมอาการให้ดียิ่งขึ้นตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล
 เป็นภาวะทางจิตที่เกิดขึ้นจากการมีอาการที่เกี่ยวข้องกับความกังวลหรือความกลัวที่ไม่คาดคิด (panic attacks)){kind=link}